«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
արևան Վրաստանում «Օտարերկրյա ազդեցության թափանցիկության մասին» օրինագծի ընդունումից հետո ներքաղաքական իրավիճակն ավելի է լարվել։ Հիմա սպասվում է, որ նախագահ Զուրաբիշվիլին կարող է վետո կիրառել, սակայն խորհրդարանը հնարավորություն ունի հաղթահարելու այդ վետոն։ Իսկ մինչ այդ վրացական ընդդիմությունն անընդունելի է համարում այս օրենքը և փորձում է անընդհատ բողոքի ակցիաներ կազմակերպել, որի արդյունքում իրավապահների ու ցուցարարների միջև բախումներ են տեղի ունենում։ Լարված իրադրության պայմաններում ուշագրավ է Արևմուտքի դիրքորոշումը։ ԵՄ-ից ու ԱՄՆ-ից անընդհատ հայտարարություններ են հնչում այն մասին, որ իրենք դատապարտում են իշխանությունների քայլերը, աջակցում են ցուցարարներին, իսկ նրանց գործողությունները համարում են ժողովրդավարության դրսևորում։
Ավելին, Թբիլիսիում գտնվող ԵՄ երկրների խորհրդարանների արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահները միացան Ռուսթավելու պողոտայում «գործակալների մասին» օրենքի դեմ բողոքող ցուցարարներին։ Նրանց թվում էին Լիտվայի խորհրդարանի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահ Ժիգիմանտաս Պավլիոնիսը և Գերմանիայի Բունդեսթագի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահ Միխայիլ Ռոթը։ Եվրոպացի պաշտոնյաները ելույթ են ունեցել և իրենց աջակցությունը հայտնել ցույցի մասնակիցներին։
Ավելին, դրանից հետո էլ Իսլանդիայի, Լիտվայի և Էստոնիայի արտգործնախարարները Թբիլիսիում այցելեցին խորհրդարանի շենքի մոտ օրենքի դեմ բողոքի դուրս եկած հանրահավաքի մասնակիցներին, նրանց հետ նույնիսկ «քայլերթ» իրականացրեցին։ Թբիլիսիի քաղաքապետ Կախա Քալաձեն թշնամական քայլ անվանեց Իսլանդիայի, Լիտվայի և Էստոնիայի արտգործնախարարների այս քայլը։ Ու իսկապես, եթե նման երևույթ տեղի ունենար Արևմուտքում, և օտար երկրների արտգործնախարարներն այցելեին իշխանության դեմ բողոքի ակցիաների մասնակիցներին ու նրանց աջակցություն հայտնեին, ապա կհայտնվեին Արևմուտքի պատժամիջոցների ցուցակում։ Արևմտյան բարձրաստիճան պաշտոնյաներն այսպիսի քայլերի են դիմում այն պարագայում, երբ Վրաստանի իշխանությունները փորձում են հավասարակշռված քաղաքականություն վարել և զերծ մնալ Արևմուտք-Ռուսաստան աշխարհաքաղաքական բախման հորձանուտում հայտնվելուց ու մի կողմի խամաճիկը դառնալուց։ Իսկ, ընդհանուր առմամբ, Հարավային Կովկասում ժողովրդավարական արժեքների պաշտպանության դիրքերից հանդես եկող Արևմուտքը երկակի ստանդարտներ է կիրառում։
Օրինակ՝ Հայաստանում էլ ընդդիմադիր շարժումն է բողոքի ակցիաներ կազմակերպում, որի ժամանակ էլ իրավապահները ապօրինի գործողություններ են ձեռնարկում և բիրտ ուժ կիրառում։ Սակայն արևմտյան երկրներն ու նրանց սպասարկող իրավապաշտպանները ծպտուն անգամ չեն հանում մարդու իրավունքների խախտումների հետ կապված։ Թերևս պատճառն այն է, որ Արևմուտքին միայն «սորոսականների» կամ բացառապես արևմտյան կողմնորոշում ունեցողների իրավունքների պաշտպանությունն է հետաքրքիր։ Իսկ ավելի ստույգ՝ Արևմուտքի շահերի համար երկրների հիմքերը քայքայողների շահերը: Այդպես իրենք աջակցեցին, որ 2018 թվականին բողոքի ակցիաների միջոցով նման մարդիկ իշխանության գան Հայաստանում, հիմա էլ աջակցում են նրանց՝ որպես իշխանություն։ Իսկ Վրաստանում քննադատում են իշխանություններին և աջակցում դրսում բողոքի ակցիաներ կազմակերպող արևմտամոլներին։
Նորություն չէ, երբ Արևմուտքի աջակցությունը վայելող ուժերը գունավոր հեղափոխությունների միջոցով իշխանության են գալիս, ապա այդ երկրները մեծ կորուստներ են ունենում՝ դառնալով բախման թատերաբեմ։ Հենց այսպիսի իրավիճակ է հիմա Ուկրաինայում։ Այդպիսի վիճակում էր Վրաստանը «վարդերի հեղափոխությունից» հետո: Իսկ Հայաստանը ոչ միայն կորցրեց Արցախն, այլև շարունակում է նոր զիջումներ կատարել։ Հիմա փորձում են նորից Վրաստանը դարձնել աշխարհաքաղաքական բախման թատերաբեմ, ինչի դեմ էլ այդ երկրի իշխանությունները փորձում են պայքարել։
Հ.Գ.-Ի դեպ, գնալով ավելի գերակշռող են դառնում կարծիքներն այն մասին, որ Հայաստանի հաջորդ իշխանությունները ևս, որպես առաջին քայլերից մեկը, պետք է ընդունեն երկրի հիմքերը քանդել փորձողների ֆինանսական միջոցները վերահսկող, դրանց թափանցիկությունն ապահովող օրենքի ընդունումը:
ԱՐԹՈՒՐ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
