Փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը մարտի 3-ին Երևանում ընդունել է Իրանի առևտրի, հանքերի և արդյունաբերության նախարար Սեյեդռեզա Ֆաթեմի Ամինին: Հանդիպման ընթացքում քննարկվել է հայ-իրանական տնտեսական կապի խորացման հեռանկարը, Հայաստանում հայ-իրանական համատեղ ձեռնարկությունների հիմնման, Հայաստանը դեպի ԵՏՄ դարպաս դիտարկելուն առնչվող հարցեր: Այդ հանդիպումը ներկայիս իրավիճակում ստանում է առանձնահատուկ նշանակություն, այն հասկանալի պատճառով, որ Ռուսաստանի և Ուկրաինայի միջև պատերազմն ու դրա հետևանքով ՌԴ հանդեպ կոշտ և մասշտաբային պատժամիջոցները Հայաստանի համար բերում են բավականին շոշափելի տնտեսական ռիսկեր: Կան ոչ միայն ռիսկեր, այլ նաև հնարավորություններ, սակայն կարճաժամկետ իմաստով անկասկած է տնտեսության համար բացասական միջավայրում սպառնալիքները, հետևաբար դրանք չեզոքացնելու, դրանք «փոխհատուցելու» հավելյալ հնարավորությունները: Այդ իմաստով Իրանը բնականաբար Հայաստանի անմիջական հարևան լինելով, դիտվում է որպես առաջնային ուշադրության ուղղություններից մեկը:
Միաժամանակ, առկա իրավիճակը նաև հնարավորություն է Իրանի համար, քանի որ ՌԴ հանդեպ պատժամիջոցներն ու ըստ էության արևմտյան տնտեսությունից ՌԴ անջատումը կարող է տարածություն բացել Իրանի համար, ըստ այդմ բարձրացնել այդ ուղղությամբ իրանյան հետաքրքրվածության աստիճանը: Սրանից զատ, ուկրաինական ճգնաժամի ֆոնին իրանյան ուղղությունը ստանում է մեկ այլ նշանակություն, արդեն քաղաքական համատեքստում: ՌԴ հանդեպ Արևմուտքի հավաքական վարքագիծ կազմավորող Միացյալ Նահանգների մոտ կարող է աճել Իրանի հետ հարաբերության ուղղությամբ առաջընթացի մոտիվացիան՝ Ռուսաստանի և Չինաստանի հետ մրցակցության հանգամանքով պայմանավորված: Այստեղ որոշակի նշաններ են նշմարվում Կատարը իրան-ամերիկյան հաղորդակցության ոչ ֆորմալ «միջնորդ» դիտարկելու առումով:
Փետրվարի սկզբին Կատարի էմիրը այցելել էր Վաշինգտոն, ստացել ՆԱՏՕ-ից դուրս ԱՄՆ հատուկ դաշնակցի կարգավիճակի հավաստիացում, իսկ մի քանի օր անց Կատար այցելեց Իրանի նախագահ Իբրահիմ Ռեյիսին: Ընդ որում, այս շփումը կարող է շահեկան դիտվել նաև Իրանի համար, որը անշուշտ չի ցանկանա մնալ միայն Չինաստանի խնամքի հույսին, ինչը անկասկած ոչ միայն չի լինելու ավելի նվազ քաղաքական պայմաններով, քան Արևմուտքի հետ հարաբերության կարգավորումը, այլ գուցե ունենալու է ավելի կոշտ դրվածք, հատկապես եթե Իրանը զուրկ լինի այլընտրանքից: Այդպիսով, Ուկրաինայում ՌԴ նախաձեռնած պատերազմի ֆոնին Իրանի շուրջ իրավիճակը որոշակիորեն պասիվանալով, տողատակում այդուհանդերձ կարող է ստանալ բավականին ակտիվ խթանիչներ և Հայաստանի համար թերևս կարևոր է դառնում այդ ուղղությամբ ձեռքը զարկերակին պահելը: